Bloed, zweet en blaren, maar vooral: Himalaya!
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
31 Maart 2012 | Nepal, Pokhara
Namaste! Jep; mijn manieren van begroeten beginnen een beetje eentonig te worden, maar deze begroeting hebben Liv en ik enkele miljoenen keren gebruikt tijdens onze trektocht door de Himalaya. Daarover vertel ik zo meer :).
Ik eindigde mijn vorige blog met dat we naar Pokhara zouden gaan per bus en zo gezegd zo gedaan! Dat klinkt heel makkelijk, maar je zit hier wel in Nepal, wat inhoudt dat de bus niet braaf op tijd rijdt en zelfs niet met enkele minuten vertraging; de bus (vergeven van de insecten) gaat als hij vol zit... Dus als je braaf om een uurtje of 10 de bus wil pakken naar Pokhara, dan kan het best wel eens zo zijn dat het nog 1,5 uur duurt voordat je ook daadwerkelijk vertrekt :P.
Nu zou je zeggen dat we de dodemansritjes inmiddels wel gewend zijn, maar als je langs de afgrond van een berg raced is het toch weer even spannend of je heelhuids aankomt op de plaats van bestemming. Ondertussen kotsen je mede passagiers hele zakken vol die zonder pardon uit het raam gegooit worden en waarbij wij maar hoopten dat er niet toevallig iemand liep op dat punt...
5,5 Uur later kwamen we dan toch levend aan in Pokhara!
Pokhara is een oase van rust in vergelijking met Kathmandu en we verblijven in een mooi guesthouse dat wordt gerunt door een jong gezin. We hebben een grote kamer met een riante badkamer met warme douche (!) en in plaats van blaffende hondsdolle honden en schreeuwende toeters, horen we hier de vogeltjes fluiten... :). Pokhara ligt aan een groot meer: Phewa Tal en het schijnt dat je van hieruit witte bergtoppen zou kunnen zien, maar helaas is het momenteel mistig.
Die avond zijn we heerlijk uit eten geweest in het meest toeristische gedeelte dat ik tot dan toe had gezien op mijn reis. En wat ik at.... biefstuk... Voor de informatie: Koe is zo heilig als maar zijn kan in zowel India als Nepal en in onze bijbel (de lonely planet) had ik gelezen dat er een gevangenisstraf staat op het doden van een koe. Er staat dan ook heel groot bij dat het vlees geimporteerd is, maar toch voelt het een beetje gek om dit te bestellen. Toch had mijn snak naar rundvlees de overhand en zo kwam het dat ik die avond zo blij als een kind een biefstuk at ;).
Op maandag hebben we onze vergunningen gehaald om vanaf dinsdag te gaan trekken door de Himalaya. We hadden besloten om dit zelfstandig te gaan doen; dat wil zeggen zonder gids, gezien we er niet heel erg op zaten te wachten dat een kerel met een ijzersterke conditie ons op zou gaan jutten :P. Het krijgen van een vergunning was enkele minuten werk en daarom hebben we nog een leuk bootje gehuurd om zo nog een uurtje over Phewa Tal te varen. Met slechts een peddel overigens, dus we deden (zonder al te veel succes) ijverig ons best om in een rechte lijn te varen en genoten van de rust op het meer en het mooie uitzicht.
De volgende ochtend begonnen we vol goede moed aan onze tocht door de Himalaya in Naya Pul. We doen de Gorepani - Gandruk trek die volgens de Lonely Planet in 6 dagen goed te doen is en die ons langs Poon Hil brengt, vanwaar we een van swerelds mooiste zonsopkomsten zouden kunnen zien. Echter hebben we maar 5 dagen dus we slaan heel naief de 'rustdag' over.
Na 5 minuten waren we al moe en het zweet drupte van ons af wat niet bijzonder motiverend was met de grote pieken en dalen nog in het vooruitzicht, maar na een tijdje kwamen we in het ritme en konden we zowaar ook genieten van het prachtige uitzicht dat zich de Himalaya noemt :). Kabbelende beekjes en watervallen tegen een achtergrond van grote groene bergen. Vanaf het eerste dorpje was er een (zwerf) hond die vrolijk met ons mee kwispelde. We snapten niet zo goed waarom, maar iedere toerist die we tegen kwamen, kwam tot de conclusie dat deze hond had besloten onze persoonlijke gids te zijn. Toen we later een boterham met pindakaas aten (ja ja!! PINDAKAAS IN DE HIMALAYA!) en hij gezellig mee at noemde we hem dan ook "Pinda" en uren lang liep hij onvermoeibaar met ons mee; de uitslover.
De eerste dag eindigde extreem vermoeiend met een klim van 500 meter in de snoeiende hitte. Ondertussen werden we kapot geprikt door een soort van zandvliegjes of wat het ook mogen wezen; overal hadden we bloedende puntjes op onze benen die tot op de dag van vandaag nogsteeds ineens gigantisch kunnen gaan jeuken... Muggenbeten zijn er niets bij. Ik heb mezelf meerdere malen gehaat die eerste dag en ook andere trekkers maakten opmerkingen in de zin van: "Waarom betalen we ervoor om onzelf zo af te pijgeren?" En ik kon er geen antwoord op verzinnen. De volgende ochtend echter kon ik hier wel antwoord op geven want... het uizicht... Prachtige witte bergtoppen terwijl je je kopje thee drinkt.
Tijdens de trek sliepen we telkens in een klein hok dat groot genoeg was voor 2 bedden en met muurtjes waardoor je, je buurvrouw/buurman kon horen snurken wat wel zo z'n charme had ;). Het kost dan ook helemaal niets en we lagen er telkens erg vroeg in. We startte iedere dag ruim voor de andere trekkers, gezien we al wel tot de conclusie waren gekomen dat als er 45 minuten voor een trek stond, wij hier toch wel wat langer de tijd voor nodig hadden :P.
Gaande weg kwamen we ook tot de conclusie dat we erg blij waren dat we geen gids hadden; de trek is goed aangegeven en zolang je andere mensen tegen blijft komen en af en toe even voor de zekerheid vraagt of je nogsteeds goed loopt dan kom je er prima. Daarbij hebben veel mensen zogenaamde 'porters' bij zich die in feiten je bagage dragen.. De kereltjes zweten zich kapot en ondanks dat dit hun werk is; waren we toch blij dat we niet iemand hadden opgezadeld met onze zooi.
Op de derde dag stonden voor dag en dauw op om de stijle klim naar Poon Hill af te leggen. En net terwijl we dachten dat Pinda ons gezelschap had verlaten, kwam hij vanuit het donker aangerend en al kwispelend leidde hij ons naar de top van de berg zodat we de zons opkomst konden bewonderen. En wat voor uitzicht... Fotos kunnen wederom niet vastleggen hoe mooi het is... De vliegtuigen met de luie mensen (:P) sjoefte onder ons door om vanuit de lucht een blik te werpen op de witte bergtoppen en wij waren uitermate trots dat we het hoogste punt van onze trek op 3210 meter hadden bereikt :). Het was daar dan ook behoorlijk koud, wat een raar verschil is met de warmte aan het begin van de trek.
Die dag zijn we keihard doorgewandeld (zonder Pinda :() en hebben we de afstand van 3 dagen in 1 dag gedaan, waardoor onze lichamen ons haatte en mijn benen me vertelden dat ik het zelf allemaal maar moest gaan doen. Meer dood dan levend kwamen we dan ook aan in Gandruk waar we ons bed erg waardeerden en weer genoten van de gastvrijheid van de Nepalezen. Mijn voeten waren op dat moment al bedenkt met meerdere blaren en ik was blij dat ik, ondanks de verbluffende uitzichten, nog maar 1 dag hoefde te lopen. Gisteren zijn we dan ook rond 14:00 apetots maar kapot(moe) gefinished en hebben we onze moeie lichamen in een taxi weten te hijzen.
Inmiddels hebben we net een welverdiende massage achter de rug en we hopen vurig dat het gaat werken want opstaan en lopen lijken nog een onmogelijke taak :P.
Dinsdag vertrekken we vanuit hier naar Chitwan National Park voor een safari! Hebben we ook al zin in :)! Tot die tijd dus lekker de kans om te rileksen en van de spierpijn af te komen ;)
Dikke knuffel van Liv en mij en zoals altijd: bedankt voor alle leuke reacties!
Ik eindigde mijn vorige blog met dat we naar Pokhara zouden gaan per bus en zo gezegd zo gedaan! Dat klinkt heel makkelijk, maar je zit hier wel in Nepal, wat inhoudt dat de bus niet braaf op tijd rijdt en zelfs niet met enkele minuten vertraging; de bus (vergeven van de insecten) gaat als hij vol zit... Dus als je braaf om een uurtje of 10 de bus wil pakken naar Pokhara, dan kan het best wel eens zo zijn dat het nog 1,5 uur duurt voordat je ook daadwerkelijk vertrekt :P.
Nu zou je zeggen dat we de dodemansritjes inmiddels wel gewend zijn, maar als je langs de afgrond van een berg raced is het toch weer even spannend of je heelhuids aankomt op de plaats van bestemming. Ondertussen kotsen je mede passagiers hele zakken vol die zonder pardon uit het raam gegooit worden en waarbij wij maar hoopten dat er niet toevallig iemand liep op dat punt...
5,5 Uur later kwamen we dan toch levend aan in Pokhara!
Pokhara is een oase van rust in vergelijking met Kathmandu en we verblijven in een mooi guesthouse dat wordt gerunt door een jong gezin. We hebben een grote kamer met een riante badkamer met warme douche (!) en in plaats van blaffende hondsdolle honden en schreeuwende toeters, horen we hier de vogeltjes fluiten... :). Pokhara ligt aan een groot meer: Phewa Tal en het schijnt dat je van hieruit witte bergtoppen zou kunnen zien, maar helaas is het momenteel mistig.
Die avond zijn we heerlijk uit eten geweest in het meest toeristische gedeelte dat ik tot dan toe had gezien op mijn reis. En wat ik at.... biefstuk... Voor de informatie: Koe is zo heilig als maar zijn kan in zowel India als Nepal en in onze bijbel (de lonely planet) had ik gelezen dat er een gevangenisstraf staat op het doden van een koe. Er staat dan ook heel groot bij dat het vlees geimporteerd is, maar toch voelt het een beetje gek om dit te bestellen. Toch had mijn snak naar rundvlees de overhand en zo kwam het dat ik die avond zo blij als een kind een biefstuk at ;).
Op maandag hebben we onze vergunningen gehaald om vanaf dinsdag te gaan trekken door de Himalaya. We hadden besloten om dit zelfstandig te gaan doen; dat wil zeggen zonder gids, gezien we er niet heel erg op zaten te wachten dat een kerel met een ijzersterke conditie ons op zou gaan jutten :P. Het krijgen van een vergunning was enkele minuten werk en daarom hebben we nog een leuk bootje gehuurd om zo nog een uurtje over Phewa Tal te varen. Met slechts een peddel overigens, dus we deden (zonder al te veel succes) ijverig ons best om in een rechte lijn te varen en genoten van de rust op het meer en het mooie uitzicht.
De volgende ochtend begonnen we vol goede moed aan onze tocht door de Himalaya in Naya Pul. We doen de Gorepani - Gandruk trek die volgens de Lonely Planet in 6 dagen goed te doen is en die ons langs Poon Hil brengt, vanwaar we een van swerelds mooiste zonsopkomsten zouden kunnen zien. Echter hebben we maar 5 dagen dus we slaan heel naief de 'rustdag' over.
Na 5 minuten waren we al moe en het zweet drupte van ons af wat niet bijzonder motiverend was met de grote pieken en dalen nog in het vooruitzicht, maar na een tijdje kwamen we in het ritme en konden we zowaar ook genieten van het prachtige uitzicht dat zich de Himalaya noemt :). Kabbelende beekjes en watervallen tegen een achtergrond van grote groene bergen. Vanaf het eerste dorpje was er een (zwerf) hond die vrolijk met ons mee kwispelde. We snapten niet zo goed waarom, maar iedere toerist die we tegen kwamen, kwam tot de conclusie dat deze hond had besloten onze persoonlijke gids te zijn. Toen we later een boterham met pindakaas aten (ja ja!! PINDAKAAS IN DE HIMALAYA!) en hij gezellig mee at noemde we hem dan ook "Pinda" en uren lang liep hij onvermoeibaar met ons mee; de uitslover.
De eerste dag eindigde extreem vermoeiend met een klim van 500 meter in de snoeiende hitte. Ondertussen werden we kapot geprikt door een soort van zandvliegjes of wat het ook mogen wezen; overal hadden we bloedende puntjes op onze benen die tot op de dag van vandaag nogsteeds ineens gigantisch kunnen gaan jeuken... Muggenbeten zijn er niets bij. Ik heb mezelf meerdere malen gehaat die eerste dag en ook andere trekkers maakten opmerkingen in de zin van: "Waarom betalen we ervoor om onzelf zo af te pijgeren?" En ik kon er geen antwoord op verzinnen. De volgende ochtend echter kon ik hier wel antwoord op geven want... het uizicht... Prachtige witte bergtoppen terwijl je je kopje thee drinkt.
Tijdens de trek sliepen we telkens in een klein hok dat groot genoeg was voor 2 bedden en met muurtjes waardoor je, je buurvrouw/buurman kon horen snurken wat wel zo z'n charme had ;). Het kost dan ook helemaal niets en we lagen er telkens erg vroeg in. We startte iedere dag ruim voor de andere trekkers, gezien we al wel tot de conclusie waren gekomen dat als er 45 minuten voor een trek stond, wij hier toch wel wat langer de tijd voor nodig hadden :P.
Gaande weg kwamen we ook tot de conclusie dat we erg blij waren dat we geen gids hadden; de trek is goed aangegeven en zolang je andere mensen tegen blijft komen en af en toe even voor de zekerheid vraagt of je nogsteeds goed loopt dan kom je er prima. Daarbij hebben veel mensen zogenaamde 'porters' bij zich die in feiten je bagage dragen.. De kereltjes zweten zich kapot en ondanks dat dit hun werk is; waren we toch blij dat we niet iemand hadden opgezadeld met onze zooi.
Op de derde dag stonden voor dag en dauw op om de stijle klim naar Poon Hill af te leggen. En net terwijl we dachten dat Pinda ons gezelschap had verlaten, kwam hij vanuit het donker aangerend en al kwispelend leidde hij ons naar de top van de berg zodat we de zons opkomst konden bewonderen. En wat voor uitzicht... Fotos kunnen wederom niet vastleggen hoe mooi het is... De vliegtuigen met de luie mensen (:P) sjoefte onder ons door om vanuit de lucht een blik te werpen op de witte bergtoppen en wij waren uitermate trots dat we het hoogste punt van onze trek op 3210 meter hadden bereikt :). Het was daar dan ook behoorlijk koud, wat een raar verschil is met de warmte aan het begin van de trek.
Die dag zijn we keihard doorgewandeld (zonder Pinda :() en hebben we de afstand van 3 dagen in 1 dag gedaan, waardoor onze lichamen ons haatte en mijn benen me vertelden dat ik het zelf allemaal maar moest gaan doen. Meer dood dan levend kwamen we dan ook aan in Gandruk waar we ons bed erg waardeerden en weer genoten van de gastvrijheid van de Nepalezen. Mijn voeten waren op dat moment al bedenkt met meerdere blaren en ik was blij dat ik, ondanks de verbluffende uitzichten, nog maar 1 dag hoefde te lopen. Gisteren zijn we dan ook rond 14:00 apetots maar kapot(moe) gefinished en hebben we onze moeie lichamen in een taxi weten te hijzen.
Inmiddels hebben we net een welverdiende massage achter de rug en we hopen vurig dat het gaat werken want opstaan en lopen lijken nog een onmogelijke taak :P.
Dinsdag vertrekken we vanuit hier naar Chitwan National Park voor een safari! Hebben we ook al zin in :)! Tot die tijd dus lekker de kans om te rileksen en van de spierpijn af te komen ;)
Dikke knuffel van Liv en mij en zoals altijd: bedankt voor alle leuke reacties!
-
31 Maart 2012 - 10:56
Liv:
Haha toch maar "vergeven met". Turkie! Oh langzaamaan zie ik ook foto's verschijnen. Joepie, dan kan ik ze jatten!
En doe maar rustig aan, ik moet nog douchen!
(heb nog een tasje voor 100 Rupee gekocht mwhihi geen 150!)
Tot straks, liefdeee -
31 Maart 2012 - 10:57
Liv:
En ik mis Pinda :( -
31 Maart 2012 - 11:07
Sjors:
Pindakaas in de himalaya? Het moet niet gekker worden! Hoe? Hebben ze pindakaas-koeriers ? -
31 Maart 2012 - 11:12
Mam:
Hoi lieve schat, wat geweldig moet dat zijn geweest!!!!!:) En wij maar zeuren dat we spierpijn hebben van door wenen lopen !!! (SORRY!!:) )
Maar wat heerlijk om je verhaal weer te lezen en de foto's die je al via de mail even had gestuurd zijn FANTASTISCH !!!!! Wat gezellig zo'n maatje die met jullie mee huppelt!!!
Heerlijk he zo'n massage na zo'n prachtige maar doodvermoeiende trip, ik vind het echt super dat jullie dit hebben gedaan, zo knap!!!!! :)
Met dat heerlijke uitzicht vanuit pokhara (en de biefstuk;)) is het denk ik niet verkeerd om even een paar dagen bij te tanken.
Dan maar hopen dat de bus naar Chitwan een iets veiliger route heeft en ik hoop zo dat jullie echt tijgers zien!!!!:) Heel veel plezier lievie, dikke knuffels en kussen van mij XXXX -
31 Maart 2012 - 12:03
Je Pappie:
Als ik die fot´s zo zie vind ik één ding jammer. Dat ik er zelf niet bij ben en alles met eigen ogen kan zien. Ondanks alles-vermoeidheid,pijn enz..- is het een prachtige tocht. Dat concludeer ik alleen maar op die paar foto's die ik hierboven zie. Wel, straks op safari, hopende weer van die mooie foto's. Groetjes, knuffels.....nam je pappie. -
31 Maart 2012 - 12:50
Peter En Jose:
weer overdonderd door jullie reisverslag, wat hebben jullie een mooie maar zo te lezen ook zware tocht gemaakt. en dan die spierpijn en blaren, ja je moet er wat voor over hebben. maar als je dan een heerlijke biefstuk kan eten, en een massage krijgt maakt weer heel veel goed.
en de foto's het lijkt me echt gaaf om smorgens de sneeuw op de bergtoppen te zien liggen.
en het leuke hondje pinda dat met jullie mee wandelt (als een kleine gids)en erg happy is met een stukje brood met pindakaas.
geniet even lekker van de rust voor je weer aan een nieuw avontuur begint.
ik vindt wel dat het mutsje je erg leuk staat (echt waar).
heel veel plezier, lol en maak maar weer mooie foto's van de safari.
dikke knuf en kus maar weer vanuit een zwaar bewolkt sittard
ps oma van beek vindt je verhalen ook super.
-
31 Maart 2012 - 13:26
Vera:
Hoi, super hè om boven op een top te staan en te genieten van zo'n prachtig uitzicht. Dat is ook de reden dat ik zo graag in zwitserland en Oostenrijk wandel. Het geeft een kick om na een enorme klauterpartij boven aan te komen.
Sterkte met de spierpijn. Veel plezier op de safari in het national park.
Groetjes van mij. -
31 Maart 2012 - 19:16
Thirsa:
Hey stoere!!
Wat een mooie foto's en wat ontzettend knap van jullie deze afgelopen week!
Ik zit nu op het vliegveld om over 2 uurtjes op te stijgen terug naar ons kikkerlandje!
Ik zie je snel als je thuis bent om alle verhalen + foto's te zien:)
Geniet nog van Nepal!
dikke kus -
01 April 2012 - 06:05
Oma:
een vermoeiend weekje maar prachtige uitzichten en mooie foto's
erg leuk een hondje als gids
n de biefstuk zal wel erg gesmaakt hebben
en nu op naar de safarie
de pijn en de blaren ben je gouw weer vergeten
als je aan een nieuw avontuur begint
meisje geniet ervan tot je volgende blok
liefs en een knuffel van oma
-
01 April 2012 - 08:08
Opa:
Wat geweldig wat jullie daar allemaal meemaken.
Tijdens het lezen van je verhaal, schieten de beelden van Oosterrijk weer in mijn gedachten.
Maar als je de foto's ziet, ja dan het wel iets anders.
Ik kan me er een heleboel van voorstellen.
En dan die onverwachten dingen zoals een zwerfhond die de weg wijst en een boteham met pindakaas........
Blijf genieten meisje en wederom bedankt voor je kaart.
Een knuffel van opa. -
01 April 2012 - 13:22
Lydia En Gerard.:
Hallo Marjolein, het is steeds weer verassend wat je opschrijft en we genieten van je reis verhalen. Weet dat je deze reis altijd met je meedraagt je leven lang. Lieve groeten van ons. -
03 April 2012 - 08:37
Anne:
Wat een ontzettend gaaf verhaal weer! Knap hoor om zo'n tocht te ondernemen. En het uitzicht op de foto's is ook prachtig. Grappig om jullie met van die sneeuwmutsen op te zien, terwijl het normaal daar super warm is. En wat ziet Pinda er lief uit. Veel plezier op safari - zonder te lopen aub voor jullie. ;)
Liefs uit Breda! xxx Anne
P.s. Hoeveel blaren hadden jullie? -
04 April 2012 - 06:56
Roy:
Het lijkt me zo enorm gaaf om zon tocht te doen!
Prachtige foto's en een prachtige ervaring (exclusief blaren dan.. :P) met een leuke Pinda :)
Ben heel benieuwd wat je allemaal met die safari gaat zien.
Veel plezier en tot snel! x -
04 April 2012 - 08:31
Mirthe:
Hey lieve, lieve, lieve Marjolein,
Misschien niet altijd even trouw geweest met het sturen van berichtjes:$, maar wel altijd in het lezen van die van jou!! Echt enorm gaaf om zo alle verhalen en avonturen te lezen. Wat zou ik je graag achterna gaan zeg. Echt SUPER! Geloof dat de tijd echt voorbij vliegt daar. Over tijd gesproken, ook al wil je er misschien liever niet, al dan wel aan denken. Is er al wat meer bekend over wanneer wij jou als nuchtere Hollanders weer in onze armen mogen sluiten;)?! Nou ik wens je nog enorm veel plezier succes en geluk daar. En hopelijk tot "snel".
Enorm veel liefs Mirthe xXx -
04 April 2012 - 20:00
Els:
Hi ,hoi Hallo lieve Lein (marjo)
Wat een geweldige spannende reis hebben jullie met zijn bijtjes toch weer mee- gemaakt !!super goed!!
Ook weer een doelstelling bereikt ,en wat voor eentje ,met geweldige fotoos erbij en wat een mooie hond!Hij ziet er goed uit no peanuts!Woef.
Heel erg dapper hoor dat jullie zo zelfstandig hebben gelopen en hebben doorgezet ...ondanks de blaren @#&?!& af en toe he?
Meis(jes) geniet nog van wat jullie nog willen en kunnnen doen !!
Je hebt nog tijd !!! lieverd lieve groetjes en een dikke X van mij .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
