Happy New Year! 2069 ?!

Namaste vanuit India wederom en tevens voor het laatst, gezien ik aanstaande dinsdag veilig hoop te landen op Schiphol… Gek idee hoor na 3,5 maand, al lijkt het alsof ik wel een jaar weg ben geweest als ik bedenk wat ik allemaal gedaan en gezien heb in die tijd!

Zo is er ook in de afgelopen week weer genoeg gebeurd om uitgebreid over te schrijven, maar wederom zal ik proberen me in te houden :P. Ten eerste omdat dit toetsenbord heel crappy is, ten tweede omdat het niet heel gezellig is om op de computer te zitten en ten derde om het voor jullie geen dagtaak te maken om dit te lezen.

Zoals ik schreef in mijn laatste blog, gingen we afgelopen weekend Kathmandu nog wat meer verkennen en daarom gingen we naar Durbar Square (ook wel Kathmandu Square) waar veel van de bezienswaardige tempels zich bevinden. Op een dakterras genoten we van het heerlijke zonnetje terwijl we de lonely planet doorspitte om meer te weten te komen over ons uitzicht. We lazen over de Kathmandap, waaraan Kathmandu haar naam te danken heeft en over andere 3, 4 en 5 verdieping hoge tempels en hun geschiedenis.

Het meest fascinerende verhaal was toch dat van The Kumari Ghar, ofwel: ‘House of the living goddess’. Het gebouw opzich is niet heel bijzonder in vergelijking met de tempels die ernaast liggen, maar zoals de vertaling al zegt woont hier een levende godin. De levende godin zou een reincarnatie moeten zijn van een Hindoestaanse godin (Durga). Daar willen we meer over weten… Het selectieproces voor het vinden van ‘de Kumari Devi’. De Kumari wordt gekozen uit velen meisjes tussen 3 en 5 jaar oud. Ze moet voldoen aan 32 specifieke kenmerken die varieren van vorm van de ogen en stand van de neus tot hun horroscoop die moet kunnen matchen met die van de huidige koning. De kleine groep overblijvers wordt in een donkere kamer geplaatst waar mannen met demonenmaskers en koeienhoofden ze proberen bang te maken. Een ‘normaal’ kind wordt hier bang van, maar een godin moet dit kunnen weerstaan… toch? Als laatste test moet ze kleding uit kunnen kiezen die haar voorganger heeft gedragen…
Het kind dat dit alles kan is de nieuwe ‘levende godin’ en trekt met haar familie in het huis om daar te leven en alles wordt betaald door de regering. Ze mag slechts enkele keren per jaar naar buiten en brengt haar dagen door met studeren en het uitvoeren van religieuze rituelen. Wanneer ze geen godin meer is? Niet de rest van haar leven hoor tot ze dood gaat; als ze voor het eerst ongesteld wordt is ze godin-af.. of als ze op een andere manier bloed verliest (als ze valt ofzo..) want een echte godin bloedt toch niet? Ze wordt dan weer een “normale sterveling” en krijgt van de regering een beloning voor het wezen van godin. De rest van haar leventje ziet er (nog)minder rooskleurig uit, gezien het ongeluk zou brengen om met een ex-godin te trouwen om maar een voorbeeld te noemen…
De huidige Kumari Devi is 4 jaar oud. Ik vind het maar moeilijk te geloven dat dit ritueel nogsteeds wordt… we leven in 2012! Je moet als ouder behoorlijk gehersenspoeld zijn om je kind dit aan te doen (alleen al het selectieproces). Maar goed als je maar geloofd… Ja… culturen verschillen!

Op zondag zijn we vervolgens voor dag en dauw voor een nachtje naar The Last Resort vertrokken in het Noorden van Nepal, alwaar we de meest epische massage ooit kregen die de traumatische ervaring van na onze trek door de Himalaya volledig wegvaagde. In de plunchepool genoten we van meer zon totdat de halve Nepaleze mannelijke bevolking het watertje ook ontdekte en we ons iets minder op ons gemak voelden :P. We sliepen daar in een geweldige (fel groene :D!) tent (!) met een schattig dakje en heerlijke bedden… uitgebreid bufet en een Nepalees en groen uitzicht maakte het compleet en we zijn dan ook flink tot rust gekomen.
Ondertussen verklaarden we onze mede-toeristen voor gek die zich (ja ja met touwtje om de enkels) van de hoogste brug van Azie stortte. Toen we over de brug heen moesten lopen kregen we de zenuwen al en zelfs toen we noodgedwongen naar de niet-voor-ons-bestemde-voorlichting MOESTEN luisteren over het bungeejumpen voordat we ons tentnummer kregen, kregen we het spaansbenauwd. ‘Is het nou leuk?’ vroegen we aan een van de overlevenden; Chappie:’Jawel… achteraf wel…’ Mooi; niks aan gemist dus :P.

We wilden eigenlijk nog naar de Tibetaanse grens wat op slechts 12 km afstand zou moeten liggen, maar door politieke onrust en stakingen bij de grens is dat helaas niet meer gelukt… Ohwell hebben we NOG een reden om terug te komen naar Nepal :D!

Terug in Kathmandu gingen we weer naar het hostel waar we waren gestart met onze reis door Nepal; Sanu’s House. Sarita (de meest geweldige gastvrouw) herkende ons nog en begon vrolijk te brabbelen en hield ons weer goed in de gaten gedurende onze tijd bij haar. Ze legde ons uit hoe we bijvoorbeeld in Bakthapur moesten komen; een stad buiten Kathmandu waar wederom veel bezienswaardige tempels moesten zijn. Haar uitleg gaat ongeveer zo: ‘You take taxi… NO (expensive)… You take bus.. YES!’ ‘You scream BAKTHAPUR, they scream BAKTHAPUR, you go in bus…’ Dit komt ongetwijfelt niet zo leuk over als dat ze het zegt :P gelukkig begrijpt Liv me…

In Bakthapur zijn we dus ook geweest en officieel moet je hier omgerekend 11 euro per persoon voor betalen om het stadje binnen te komen. Echter had Sarita ons oude tickets gegeven en gezegd dat we maar moesten proberen om daarmee binnen te komen. Bij het eerste loket lukte dat helaas niet en met ons beste onschuldige hoofd vertelden we dat we dachten dat de tickets (gestempeld om 27 maart) een maand geldig waren… (A). Hij trapte daar echter niet in, dus probeerden we het verderop en zonder gecontroleerd te worden kwamen we dan ook gratis binnen :P. Lekker Hollanders dat we zijn…. Al waren we het daarop volgende uur nog continue bang betrapt te worden.. doetjes.. Later Sarita nog een mooie roos gegeven om haar te bedanken.

Bakthapur was ook weer mooi al hebben we al heel veel tempels gezien ;).

Vrijdag hebben we nog een dagje aan het zwembad doorgebracht en zijn we nog lekker verkleurd (wil jullie zo graag jaloers maken). Om middernacht was het (jaja) Oud en Nieuw in Nepal! Hun kalender (Bikram Sambat calender) loopt om wat voor reden dan ook ongeveer 56 jaar en een aantal maanden voor op de gregoriaanse, waardoor we ook Happy 2069 hebben kunnen vieren :). Althans vieren.. braaf waren we rond 00:00 op het dakterras om te kijken naar eventuele vuurwerkspektakels maar rond iets over 12 hoorden we hier en daar wat mensen schreeuwen (vooral jongeren) en dat was het dan… Waarschijnlijk is de Nepaleze Kalender een oude traditie en daardoor meer een excuus voor de jongeren om dronken te worden in het nachtleven dat hier om 23:00 stopt :P.

Gisteren hebben we afscheid moeten nemen van Nepal en terug gevlogen naar Delhi. Wel leuk; ik vertrok op nieuwjaarsdag uit Nederland en ook vanuit mijn laatste echte bestemming Nepal vertrek ik op nieuwjaarsdag :D!

Inmiddels dus weer aangekomen in New Delhi. Overigens was de vlucht een van de minst prettige (misschien zat dat tussen m’n oren omdat het Vrijdag de 13 was…) maar ik werd behoorlijk zenuwachtig van het personeel dat om de paar minuten omriep dat we (weer) moesten gaan zitten en onze gordels weer om moesten doen. Daarbij wordt er heel prettig bij de landing zo’n typisch titanic-muziekje gedraait en nee; dat werkt niet ontspannend. Ook zat er nog eens een maffia-loking dude naast me die heel gluiperig zat te kijken.. Afijn; Veilig in Delhi aangekomen dus en hier gaan we nog een weekendje souvenirs shoppen. Het is wel leuk om te merken dat mensen van het hostel ons herkennen!

Ik kan niet vaak genoeg zeggen; bedankt voor alle lieve reacties! Volgende week mijn allerlaatste blog vanuit Nederland :). Ben benieuwd hoe het is om weer aan de ‘normale’ kant van de weg te rijden, niet meer nagekeken te worden omdat ik wit ben, mn tanden te kunnen poetsen met kraanwater en in mn eigen bed te liggen..

Dikke kus uit India :)

Nog enkele memorabele uitspraken van de afgelopen weken, waar waarschijnlijk voornamelijk Liv en ik om kunnen lachen maar dat doet er niet toe:

(Chappie in The Last Resort):
- 'Namaste motherfocker!';
- 'Am I actually explaining to you why I am not gay?';
- 'Poffertjeeeees';
- 'Hey... should I give you a Tip?';

(Nare Amerikaan in Chitwan);
- 'I kinda get the feeling that they saw something...' (wij: muwhahaha)

(In gesprek met de olifantenbestuurder in Chitwan, daarbij moeten jullie weten dat de 'F' dus als 'P' wordt uitgesproken):
Ik: 'How old is the elephant?'
Hij: 'Piptie'
Ik: 'Is it a male or a female?'
Hij: 'Piemeel'

(Sisir):
- 'Pish' (Fish);
- 'To many homo sapiens in this boat!'

(Serita):
- 'You eat egg?'

(Chappie in Bakthapur met het meest vieze grijnsje op zn gezicht):
- 'Oeeee so hot and sexie.....'

(Liv):
- 'Mensen weten wel hoe ze hier moeten schijten...'

Liv;... welke vergeet ik?....