Alweer een week voorbij...

Sasa! (Dat is de " coole" manier van hooi zeggen hier)

Wederom een berichtje uit Limuru. Nu een week weg uit ons kikkerlandje, maar het voelt als een maand! (In a good way ;))

Ik heb de meest geweldige groep mede-vrijwilligers om me heen en de dagen vliegen dan ook voorbij :). Ik mis jullie natuurlijk wel, maar mijn ervaringen hier en de omgeving maken het erg dragelijk :D!

Sinds mijn vorige blog ben ik 2 dagen in het ziekenhuis (Kikuyu Hospital) geweest voor mijn vrijwilligerswerk op de maternity ward. De middelen zijn hier erg primitief, al is dit een van de meest luxe ziekenhuizen die er zijn. Rapportage en hygiene zijn hier van latere zorg. Gezien de totaal andere werkwijze (en het feit dat ik slechts van 09:00 tot 15:00 op de afdeling ben) maak ik voornamelijk de artsen-visite mee, waarna ik probeer hier en daar te assisteren. In tegenstelling tot in Nederland, worden de patienten hier gewoon aan het bed volledig besproken, waarbij de arts de medisch-studenten de oren van het hoofd vraagd. En wel in het Engels want: 'Hey! We've got ourselves an visitor!' (Jep, jep dat ben ik...sorry joh...).
Om de beurt stotteren de studenten een paar loze woorden en het is dat ze donker van kleur zijn, maar ik zou zweren dat enkelen van hen rood aanliepen. De arts lijkt zich op zijn beurt prima op zijn plek te voelen en pronkt graag met zijn informatie.
Veel baby's vast kunnen houden en hun manier van werken kunnen bestuderen, wat ik ook al een hele ervaring vind :). Het maakt niet uit waar je bent overigens: je kunt rustig het hele ziekenhuis door wandelen en niemand zal het door hebben :P. Wel al leuke gesprekken gehad met de verpleegkundigen en je vraagt jezelf af hoe je ooit hebt kunnen klagen over werktijden, salaris of werkomstandigheden.

Afgelopen donderdag kwam ik bij een van de patienten (met behoorlijke weeen en 8 (van de 10) cm ontsluiting). Ze was alleen en ik hield haar hand vast en wreef over haar rug. Ze vroeg me bij haar te blijven en dat heb ik gedaan. Na 5 uur van rug-wrijven en meepuffen ging ze toch eindelijk voor een keizersnede naar de operatiekamer en ik kon mee. Helaas heb ik het kindje niet meer gezien, gezien ik al werd opgehaald om naar huis te gaan. Hopelijk zijn ze er morgen nog... Ik kon niet veel doen, maar heb hele interessante gesprekken met haar gehad (tussen de weeen door) en het was op een totaal andere manier een mooie ervaring.

Op vrijdag hebben we gezamelijk met alle vrijwilligers een hek gebouwd bij een weeshuis hier in de buurt. Bedenk je: 7 meisjes.... oh en 3 jongens die ons dit moesten gaan leren. Hilarische taferelen met als eindresultaat een prima hek! We hebben ons behoorlijk in het zweet gewerkt en ik ben minstens net zo erg verbrand (moet nog even in mijn systeem komen dat het hier zomer is...). Hierna nog met de meest schattige kinderen spelletjes gespeeld. Onderweg naar huis (ja; het voelt echt als thuis) langs een shopping mall om chocola te kopen ;).

Gisteren zijn we op safari geweest en hebben we de meest indrukwekkende dieren gezien!! Een leeuwin en giraffen, een krokodil en velen anderen dieren. De foto's heb ik geupload :). Woorden nog foto's kunnen beschrijven/laten zien hoe prachtig het hier is en daarom vind ik het ook stom dat niemand van jullie mee is ;).

Na de safari hebben we met z'n allen Ethiopisch gegeten in een restaunt in Nairobi. Het bleek Ethiopisch Kerst te zijn... Dus: Een Amerikaans, Australisch, Ijslands, Zwitsers, twee Deense en een Hollandse vrijwilliger die samen in Kenia het Ethiopische kerstfeest vieren van 2004... (jep ze hebben een andere kalender). Prima gegeten overigens. Daarna werden we uitgenodigd voor een koffie-seremonie met zeeeeer sterke koffie waar we nu nog van stuiteren ;).

Een van de meisjes is behoorlijk ziek (al voor het Ethiopische eten) op het moment dus we zorgen goed voor haar en hopen natuurlijk dat het bij 1 persoon blijft. Ik voel me zelf geweldig en de verbranding op mijn borst (in de vorm van Afrika) heeft al veel hilariteiten veroorzaakt.

De avonden zijn gezellig met thee-drinken en films kijken en soms Swahili-lessen van onze begeleiders.
Een van hen: Mozes, is een van de meest vrolijke mensen die ik ooit zal ontmoeten. Het meest grappige is dat als je hem iets vraagt (en hij vind het grappig, wat vaak het geval is) hij eerst zegt met een grote grijns: " Okay... I will awnser your question, but would you please excuse me... I have to laugh..." Waarnaa hij voor minstens 5 minuten volledig in een deuk ligt om vervolens antwoord te kunnen geven op de vraag.

Vandaag ben ik naar de kerk geweest (ja, ja... heilig boontje dat ik ben). Het is meer dat een paar van mijn mede-vrijwilligers gelovig zijn, en ik graag een afrikaanse dienst bij wilde wonen. Het is dan ook echt een ervaring: de Afrikaanse mensen hebben een dijk van een stem en lijken hier zelf totaal niet van onder de indruk. Ze zetten een keel op en de hele kerk zingt uit volle borst mee, wat een prachtig geluid veroorzaakt. Ik heb geen idee wat ze zingen, maar heb vrolijk mee geprobeerd te blaten in het Swahili, waarbij ik voornamelijk (uit volle borst) HALLELUJA! mee kon zingen ;).

Vandaag ook voor het eerst geskypt met wonderbaarlijk goed ontvangst! Ik vind het heerlijk om jullie berichtjes/mailtjes te lezen dus blijf ze vooral sturen :). Ik vergeet jullie niet, maar weet niet zeker wanneer ik weer online kom :).

Ik vergeet waarschijnlijk 3-kwart, maar dit is even wat me te binnen schiet ;) Gelukkig heb ik een dagboek!

Oh; mochten jullie iets op hebben gevangen over mogelijke aanslagen in Nairobi: Het schijnt zo te zijn dat de Somalische terroristen een aanslag aan het plannen zijn op engelse touristen in Kenia (omdat de Engelsen zouden hebben geholpen bij het ombrengen van 60 Somalische mensen). We gaan morgen even verhaal halen bij de leiding hier om te kijken of het veilig is om volgend weekend naar Mombassa te gaan. Maar maak jullie geen zorgen; ik loop niet in 7 sloten tegelijk ;). Al zou het toch tof zijn om op een piratenschip te komen.. toch?! ;)