Week 2 & Mombasa

Mambo! (Swahili voor "what's up?!" natuurlijk spreek ik deze inheemse taal inmiddels al vloeiend ;))

Al voor ik weg ging adviseerden sommigen me om de blogs kort te houden voor de lezers, maar iedereen die dit ooit gedaan heeft, of gaat doen, zal hebben gemerkt/gaan merken dat het practisch onmogelijk is gezien de hoeveelheid dingen die je meemaakt...

Er is alweer een ruime week verstreken sinds mijn laatste blog en daarmee hebben we ook afscheid moeten nemen van 4 vriendinnetjes (:(). Vandaag komt er als het goed is een Nederlandse vrijwilliger aan (leoni) dus dan kan ik mijn Nederlands weer een beetje oefenen ;) valt niet mee als je al 2 weken Engels lult. Dit weekend zijn er ook twee Engelsen gearriveerd. Een van hen is hier al eerder geweest (jep tis echt verslavend). Ook is er een nieuw Deens meisje aangekomen en ik heb al even gepolst of ze naar de Masai Mara wil (jaaa!!!) want daar wil ik niet komend weekend, maar het weekend daarna heen :). Volgens mij wel aardige mensen :) we gaan ze nog wel ondervragen zodra ze hun ogen allemaal fatsoenlijk open kunnen houden ;) want iedereen probeert (tevergeefs) de brakheid te verbergen.

De afgelopen week heb ik me meer kunnen richten op het vrijwilligerswerk in het ziekenhuis. Al vrij snel kwamen we allemaal (alle vrijwilligers) tot de conclussie dat we onze verwachtingen van het werk (en de maten waarin wij echt kunnen helpen) ernstig naar beneden moeten bijstellen. Ik merkte begin vorige week dat ik behoorlijk gefrustreerd raakte met het feit dat ik heel weinig kon doen: ik praatte wat met patiënten en gaf wat kleine adviezen, deed hier en daar controles en hield een handje vast, maar het voelde niet alsof ik van grote waarde was voor de afdeling. Deels omdat de werkwijze totaal anders is, maar voornamelijk omdat de verpleging hier bijzonder weinig uit lijkt te voeren.. in de 6 uur dat ik er ben hebben ze minstens 3 uur pauze.. Of ze nemen in ieder geval zo lang pauze ;). Een vrouw met weeen wordt eens in de 4 uur bezocht om de ontsluiting te controleren, tenzij ze in de tussentijd hard genoeg schreeuwd om de aandacht van de verpleging te trekken... Van de patiëten wordt een erg grote zelfredzaamheid verwacht. Dit laatste vind ik absoluut geen slechte instelling; ik merk dat de patienten hier velen malen sneller revalideren dan in Nederland. Maar... WAT doen de verpleegkundigen?... Naarmate de week vorderde (waarbij het ook nog eens heel rustig was) merkte ik dat ze echt weinig doen. Ik merk wel dat naarmate ik vaker op de afdeling ben, men mijn muzungu-hoofd begint te herkennen en dat de verpleegkundigen me steeds meer ook vragen of ik ze wil helpen (wel fijn als je al 500x hebt gezegd dat je dat met alle liefde wil doen). Inmiddels proberen ze me masaal te vinden op facebook.. Niemand is hier rijk genoeg voor een computer, maar gek genoeg heeft iedereen facebook :p. Dus als je dit bij wil houden moet je wel 3 uur pauze hebben/nemen op je werk ;). De gesprekken met de verpleging zijn interessant en ze lachen uitbundig als ik mijn Swahili op ze uittest. Als ik vervolgens vraag of ik het fout doe, zeggen ze grienend: "No... We are just so proud of you!" yeah... Sure ;).
Toch merkte ik (maar ook andere vrijwilligers in bijvoorbeeld het onderwijs) dat de collega's, ondanks de gezellige gesprekken, niet of nauwelijks open staan voor nieuwe ideeen of een evenuele andere en wellicht efficientere werkmethoden. Ik vroeg bijvoorbeeld of ze protocollen hadden, waarbij ik een heel scheef gezicht kreeg toegeworpen: daar doen ze hier dus blijkbaar niet aan..
Aan de andere kant merk je dat de artsen erg kundig zijn en kunnen ze de kennis heel goed overdragen en de studenten motiveren. (ze vinden het dan volgens mij erg leuk om met hun kennis te pronken ;)).
Ondanks dat zou ik hier absoluut niet opgenomen willen zijn.. Met de "steriele" materialen, (alles behalve) privacy en de vage manier van medicijnen wel/niet/half geven..
Positieve en negatieve punten dus. Als vrijwilligers zijn we tot de conclusie gekomen dat we ons het beste gewoon aan kunnen passen aan hun manier van werken (zonder onze eigen expertise voorbij te lopen en dingen te doen waar we ons niet goed bij voelen). Daarbij moeten we blij zijn met iedere glimlach die we kunnen veroorzaken of de extra aandacht die we aan een patiënt/kind kunnen geven omdat we er toch zijn. Dus ik probeer de 3 uur van pauze netjes te verdelen (je wil de staff ook niet tegen je in het harnas jagen en buiten het feit dat ze lui overkomen zijn ze absoluut heel aardig en gezellig). Een gedeelte ben ik dus bij de verpleging en probeer ik er achter te komen waarom ze bepaalde dingen aanpaken zoals ze dat nu doen (zonder die manier van werken af te kraken natuurlijk) en te sociolizen. De rest ben ik zo veel mogelijk bij de patiënten om met ze te praten en eventuele vragen te beantwoorden. Ik merk dat het werkt dat veel patiënten het erg waarderen en dat ze veel kleine en basale vragen blijken te hebben. Deze week hebben we een reflectie met de leiding van het vrijwilligerswerk, misschien kan ik via haar een ingang vinden om kleine info-folders te maken.. Maar goed het moet wel aansluiten op de mogelijkheden hier dus dat is nog niet zo makkelijk..

Oh! Ik heb in mijn laatste blog geschreven over de patiente waar ik bij ben gebleven tot ze voor OK ging: ze was er de maandag erna nog :). Ze barste in huilen uit toen ze me zag (did not see that one comming) en ik was erg blij om haar, en haar prachtige 4,2 KG wegende zoon nog te kunnen zien!! Het ging erg goed met ze en ze mochten lekker naar huis toe.

Inmiddels ben ik verliefd geworden op de kleine Elvis (zie foto die ik later toe zal voegen). Helaas voor mij, maar gelukkig voor hen mochten ze afgelopen donderdag na 3 weken ziekenhuis naar huis :).

Het afgelopen weekend zijn we naar Mombassa geweest! Zoals beloofd hebben we eerst grondig onderzoek verricht naar de veiligheidsrisico's en hebben we ook de leiding hier om opheldering gevraagd waarbij ons verzekerd werd dat de veiligheidsrisico's voor Mombassa / Nairobi niet zijn veranderd sinds voor onze komst. Dit wil zeggen: pas op je spullen & de kans dat je in het verkeer iets overkomt is velen malen groter als dat je door een piraat wordt ontvoerd. Enigszins teleurgesteld in de ineens kleine kans dat we een priaten-avontuur zouden beleven en een tikkeltje ongerust over onze 9 uur durende reis in dat specifieke verkeer, maar vol frisse moed gingen we dus naar Mombassa :).
We werden donderdag avond opgehaald rond 18:30 en kwamen daardoor 3 uur te vroeg in Nairobi, waar we in een schuurtje wachtte op de bus naar Mombassa. Ondertussen viel de stroom uit (dat vebeurt hier dagelijks) en ging de deur van dat schuurtje dicht... Minder leuk en Jo (een van mn vriendinnetjes) en ik hebben 10 minuten huiverig naar die deur zitten kijken die godzijdank open ging toen de stroom weer aan ging ;). 7 uur later over hobbelie bobbelie roads en zonder een oog dichtgedaan te hebben arriveerde we om 05:00 in Mombasa, waar we de ons beloofde taxischauffeur nergens konden vinden. 06:00... Geen chauffeur ... 07:00... Geen chauffeur.. Inmiddels begonnen de lokale taxischauffeurs aan onze betrouwbaarheid te twijfelen "they are comming to pick us op!" sure... Gelukkig hadden we een telefoonnummer van the office in limuru en uiteindelijk werden we om 09:00 opgehaald. Blijkbaar was er een klein misverstandje in de vorm van: pm in plaats van am... Ja dat scheelt 12 uur ;).

Na al heel wat van Kenia gezien te hebben was ik enigszins huiverig voor de "bed & breakfast". Ik verwachtte 3 houten planken en een muskietennet met gaten onder een spaanplaten "dak". Behoorlijk verbaasd dan ook dat we bij een 3*** hotel aankwamen met een giga zwembad en 2 minuten van het strand :). Heerlijke grote kamer en luxe allom!

Vrijdag lekker bij het zwembad gehangen en het snorkelen geboekt en een city toer door Mombasa voor zaterdag. Heerlijk over het strand gewandeld en op het strand geluncht.. Die avond heeeeeerlijk geslapen :D!

Zaterdag ochtend kwamen er nog 2 meiden aan van african impact en samen met hen gingen we snorkelen! Heerlijk gezwommen en daar kon ik echt geen genoeg van krijgen ;). Daarna nog een zee-safari gedaan met zee komkommers, gekke krabbetjes en prachtige schelpen die je natuurlijk helaas niet mee mag nemen. Chillen op he dak van de boot en heerlijk verbranden.... Dow!
Hierna een city tour door Mombasa gedaan, naar de fort of jesus, woodcraft factory, de elephantastics, etc etc :). Mombasa is net als Nairobi smerig, maar het was zeker de moeite waard om de highlights te zien :).

Heerlijk uit eten geweest op het strand en daarna wederom als een blok geslapen na liters aftersun te hebben gesmeerd ;). Weer erggg vroeg op zondag, want we wilden de zonsopkomst zien, dus vergezeld door een Masai (de mensen van het hotel vonden het veiliger als hij mee liep door het donker :)) hebben we de zonsopkomst bekeken. Helaas bewolkt, maar toch adembenemend :).

Helaas moesten we weer terug naar Nairobi dus om 10:00 vertrokken we in hetzelfde afthanse busje over dezelfde hobbelie bobbelie roads terug naar Nairobi... Dit keer overdag en zonder airco (slechts arko) en MET een gigantische stinkende en zwetende neger naast me: yeah ik ben 40x overleden tijdens die 8 uur durende trip terug ;). Rond 19:30 kwamen we weer thuis (home sweet home). Onderweg pizza gehaald en er ook een voor de chauffeur geregeld ;) thuis lekker filmpje gekeken.

Het is inmiddels maandag en vandaag voor het eerst naar de childrens-ward geweest. Tijdens de dokters-visite merkte je dat de kinderen erg beroerd waren en velen barstten in tranen uit alleen al bij het zien van al die witten jassen. Na de artsenvisite vond ik een kerstmannen-masker en toen ik dat opzette begon een van de kinderen hysterisch te lachen. Ik vond er nog 4 en heb ze uitgedeeld, waarna ik uren met de kids heb gespeeld en me een typishe clini-clown voelde. En wat een geweldig gevoel is dat, als je dezelfde kinderen van vanochtend zo op zag bloeien bij het spelen met een simpel maskertje.. Veel kinderen mochten vandaag naar huis en ze kwamen allemaal knuffelen en dag zeggen :). Heeeel hart verwarmend! Ik kijk heel erg uit naar morgen :).

Momenteel voel ik me een beetje ziekjes, maar ik was dan ook van plan om vroeg mijn bed op te zoeken en hopelijk komt het slechts van de vermoeidheid :). Van de 7 vrijwilligers zijn er 5 behoorlijk ziek geweest en ik wil graag tot die gelukkige en gezonde minderheid blijven horen ;).

Komend weekend willen we naar het giraffen en olifanten weeshuis om gezoend te worden door een giraffe ;) misshien ook paardrijden, maar we houden het verder rustig !!

Wederom bedankt voor alle lieve berichtjes! Ik lees ze met veeeel plezier :D!

Tot de volgende blog :)

Xxx