(on) gelovelijk

Jambo! (de touristische manier van hoi-zeggen...)

Inmiddels 2 weken geleden sinds mijn laatste blog en dat betekend ook dat ik over een week alweer vertrek naar mijn volgende bestemming: Zuid-Afrika! Maar voordat het zover is, zal ik jullie vertellen wat ik de afgelopen 2 weken heb uitgespookt in het prachtige land dat Kenia heet.

Ik eindigde mijn vorige verslag met een klein stukje over de kinder-afdeling. Ik heb het hier nogsteeds erg naar mijn zin, al is het bijzonder rustig... De kinderafdeling is tegelijkertijd ook de 'private ward' dus de rijke volwassenen liggen hier ook.
Ik help vooral met het schoonmaken van de afdeling (wat ze ook hier doen met 1 bakje water en waarbij ik dus ook niet heel erg het idee heb dat het daadwerklijk nut heeft...) ik help met het opmaken van bedden en doe de controles bij de kids. Gezien ik ondanks het heerlijke weer en mijn toch-echt-aanwezige-bruine-tintje nog altijd als muzungu wordt aangezien, zijn de kinderen diep onder de indruk of gewoonweg doodsbang voor me in het begin. Ik heb een beetje het idee dat het werkt zoals zwarte piet in Nederland de kinderen soms de stuipen op het lijf jaagt: dat doe ik hier (onbedoeld) blijkbaar ook. Ik ben dan ook druk in de weer met balonnen, bellenblaas en schmink om de kinderen een beetje op te vrolijken en hun vertrouwen te winnen. Vanzelfsprekend noemen mijn collega's me dan: Mwenda Wazimu of (voor de afwisseling) Cheezy, wat beiden vrij vertaald kan worden als: de prettig gestoorde. Ik vat dit op als een compliment en heb veel lol met de verpleegkundig studenten die over de afdeling scharrelen en waar ik dan ook het meeste mee optrek.
Als ik mezelf niet belachelijk maak op de afdeling, probeer ik regelmatig mee te kijken bij operaties. Dit omdat het dus bijzonder rustig is op de afdeling. Zo heb ik vorige week een keizersnede gezien :). Ze leerden me hoe ik moest scrubben en ik werd steriel ingepakt. Even was ik bang dat ze van mij zouden verwachten dat ik de scalpel valst zou gaan houden, maar gelukkig snapten ze zelf al dat dat niet verstandig was ;). De 22-jarige vrouw werd verlost van een prachtige kleine. Dat het een jongetje was, dat werd de moeder eigenlijk niet verteld.. Toen de kleine geboren was, werd het naar een andere ruimte gebracht waar ze het ontdeden van slijm in de neusgaten en de keel (dat doen ze ook in Nederland) echter toen ik ging vragen of ik de kleine aan de moeder mocht laten zien keken ze me aan alsof ik vroeg of ze protocollen gebruikten: daar doen ze hier niet aan. Ze zeiden dat het wel prima was als dat was wat ik echt wilde doen. Dus brutaal als ik was nam ik de kleine inderdaad mee om aan mama te laten zien. Ze vroeg me of het een jongetje of meisje was en toen ik haar het geslacht liet zien zei ze snikkend: "Oh! Then it's Victor!"

Zoals ik al eerder schreef moet ik mezelf gelukkig prijzen met de kleine dingetjes die ik hier doe, en de extra aandacht en (naar mijn idee) kwaliteit die ik de patienten kan geven. Ik moet mezelf dat soms nog even vertellen, want het kan toch nog best frustrerend zijn als je merkt dat je minder kan betekenen als dat je zou willen.

In mijn vorige blog schreef ik dat Elvis en zijn mama naar huis mochten: ik heb blijkbaar gelogen (foei). Administratie heeft hier een ander level dan in Nederland; men mag pas weg als de rekening voor het ziekenhuis is betaald. Nu is dit te begrijpen als je, je bedenkt dat het geld nooit meer boven water zal komen als ze de mensen naar huis zouden sturen zonder te betalen. Echter zijn zowel de moeder als de vader van Elvis werkeloos en is hun verblijf wegens gezondheidsredenen extreem lang geworden... de rekening van het ziekenhuis was dan ook niet te betalen en daarom zijn ze tot op de dag van vandaag nogsteeds in het ziekenhuis. Ik heb organisaties opgezocht die bemiddelen in dit soort situaties en de telefoonnummers opgeschreven zodat papa hier achteraan kon. Ik hoop dat het werkt...
Ik las op internet dat het vaker gebeurt dat mensen soms maanden letterlijk worden opgesloten in ziekenhuizen, omdat ze de rekening niet kunnen betalen. Een van de artsen vertelde dat als het maar lang genoeg duurde, de rekening werd kwijtgeschonden. Hoe lang dit is weet niemand...
Zo kwam ik er achter dat van de 8 patienten die op dat moment verbleven op de kraam afdeling (het was er nogsteeds rustig) er 4 waren omdat ze de rekening niet konden betalen. Met tranen in hun ogen vertelden ze me allemaal wat hun schuld was. In sommigen gevallen bedacht ik me dat ik meer geld in mijn lade thuis in Brackenhurst had liggen en ik slikte de schaamte weg; ik kan er niet aan beginnen om voor iedereen zomaar de rekening betalen... al had ik dat graag gedaan. Het ziekenhuis verwacht dat ze familie en vrienden om geld vragen, en vaak gebeurt dit dus ook.
Ik ga dagelijks even bij Elvis en zijn mama kijken en hoop natuurlijk dat ze snel weg mogen..

Daarbij komt dat de artsen zelf bepalen hoeveel ze rekenen voor de behandelingen... De arts na de keizersnede waar ik bij was zei: "Charge them 15.000". (Dit komt neer op 150 euro, wat voor ons niet veel is voor een operatie, maar voor hen vaak een fortuin). Ik vraag me af of ze aan familiekortingen doen ?

Afijn ik vind het nogsteeds erg leuk in het ziekenhuis, maar kijk er ook wel naar uit om volgende week weer in een nieuwe omgeving te zijn :).

Op vrijdagen hebben we dus gecombineerde projecten. Zo hebben we weer gras gemaaid met van die messen (prachtige blaren aan over gehouden). We kwamen de meest hilarische dingen tegen in het gras van schoenen en kameleonnen tot BH's en jassen... Vervolgens moesten we de straat opruimen, wat inhield: hun afval opruimen... Wat bijna niet te doen was, want het meeste zat vast in de grond, dus als je het ene los trok, trok je de weg open waarbij er nogmeer vuil naar boven kwam... Ik moet zeggen dat dit heel zinloos voelde en ik bedacht me dat ik had betaald om hun zooi op te ruimen... bedenk je dat je betaald voor het doen van werk bij bureau halt.

Afgelopen vrijdag gingen we weer naar Mukeu waar we met de verstandelijk gehandicapten kids speelden en een gat groeven waar ze brandbaar afval in konden verbranden. Heerlijk met snotterende en kwijlende kids geknuffeld.

Buiten het vrijwilligerswerk hou ik me in de weekenden nogsteeds graag bezig met excursies :). Zo ben ik de 21e naar het olifanten weeshuis gegaan in Nairobi. Op dat moment waren er 15 olifantjes. De meesten zijn daar omdat hun moeder door stropers is omgebracht. De olifanten worden opgevangen en zodra ze groot en sterk genoeg zijn weer vrij gelaten; zonder chips om ze te kunnen traceren. De verzorgers vertelden dat alle olifanten de weg terug weten te vinden naar het weeshuis als er iets aan de hand is, of dat sommigen soms gewoon terug komen om even te laten zien dat het goed met ze gaat of om hun jong te laten zien (zo lief).

Na het olifantenweeshuis gingen we naar het giraffenweeshuis waar ik (EINDELIJK!) met een prachtige vrouw heb gezoend... Een wat lange nek en gevlekt en de tong was wat ruw, maar hey; je zoent niet dagelijks een giraffe :D! Ik was volkomen gelukkig.

Na een gezellige lunch met een inmiddels bijna volledig andere groep vrijwilligers, gingen Jo, Leoni (een van de Nederlandse vrijwilligers) en ik nog paardrijden :). Prachtig uitzicht bij zonsondergang in de theeplantages en ik heb besloten dat ik officieel wil leren paardrijden ;). Al was de zadelpijn nog een week te voelen..

Afgelopen weekend zijn we naar de Masai Mara geweest!!! WHOOT!! Dit is een van de meest bekende reservaten in Afrika. De Masai is een van de 42 stammen in Kenia en het reservaat lag (volgens de informatie) op 4 uur rijden van ons huis in Limuru. Na 7 uur van rijden over onberijdbare wegen kwamen we dan ook aan in de Masai Mara... Onderweg al velen dieren gespot: zeebra's, impala's en op een gegevenmoment riep ik: "I see giraffes!!" De chauffeur stopte, maar de giraffes leken (vanaf de grote afstand) niet te bewegen dus ik vervolgde mijn kreet met: "Or are they fake?" En op het moment dat ik dat zei bedacht ik me dat ik in de middle of freaking nowhere zat in een gebied waar ze amper geld hadden voor water en dat het dus ook zeer onwaarschijnlijk was dat ze levensgrote nep-giraffes neer zouden zetten... Sinds dien word dus ook regelmatig gezegd (bij het spotten van een eventueel dier): "Or is it a fake one?..." fijn ;).

Eenmaal in de Masai Mara, zette we onze tenten op en hadden we een prachtig uitzicht bij zons ondergang :). Er was een kok mee gegaan en die zette een heerlijk avondmaal op tafel onder een gigantische sterrenhemel :). Vallende sterren gezien en de milky way!

Na een nachtje klappertanden in de tenten stonden we de volgende ochtend vroeg naast ons bed om op safari te gaan. En WAT voor safari :D! Olifanten, leeuwen, buffels, nijlplaarden, antilopes, zeebra's, giraffes, waterbuffels, een cheeta (!) en een LUIPAARD! :D! Die laatste was op jacht en we konden prachtig zien hoe hij zijn prooi in de gaten hield en bestormde :). Heel indrukwekkend! We bekeken het met ongeveer 10 andere jeeps afgeladen met touristen en zodra de Luipaard zijn aanval inzette scheurdde alle auto's er vol gas achter aan, wat een hilarisch tafereel veroorzaakte :P. Het is zo ontzettend geweldig om de dieren in hun natuurlijke omgeving te zien en een sport om de dieren als eerste te spotten :). Zo vonden we een hele familie leeuwen met hun welpjes in de bossen en konden we tot op 2 meter afstand komen met de jeep :)!

We zijn ook nog naar een Masai dorpje geweest waar de vrouwen voor ons danste (2 minuten) en waar we een huisje afgeladen met smerige vliegen en doordrongen van de meest gigantische stank ooit van dichtbij bewonderde (3 minuten), waarna we heel 'subtiel' naar een marktje werden geleid waar van ons verwacht werd dat we ons natuurlijk scheel zouden kopen... yeah... dat dacht ik niet :P. Ik had net 2000 shilings betaald, wat ongeveer 20 euro is en een gigantisch bedrag in deze omgeving om 5 minuten in een Masai dorp te wezen ;). Stelletje afzetters! Maar goed dat hebben we ook nog meegemaakt en we hebben maar gewoon zo veel mogelijk vragen gesteld over de cultuur. Ik zal jullie niet vermoeien met alle antwoorden ;) dat vertel ik later wel een keer.

Gisteravond kwamen we (na 2 dagen zonder douches en na weer 7 uur over de meest stoffige en hobbelige weg... als je het een weg mag noemen)zeer bruin terug in Brackenhurst. helaas was het slechts een laag stof van 2 meter dik en na 3 keer douchen heb ik nu nogsteeds het idee dat de gehele woestijn aan zand in mijn haren heb zitten. Ik waardeer de uitvinding 'douche' steeds meer en meer ;).

Het is vandaag maandag en eigenlijk zou ik nu in het ziekenhuis moeten zijn, wil het niet dat mijn lichaam me dit weekend meerdere malen heeft verteld dat het een beetje uitgeput is. Dit in combinatie met de hitte in de Masai Mara en niet bijzonder schoon water (waar ook het eten mee werd bereid) zorgde voor een een tikkeltje uitgedroogde Marjolein gisteravond. Dus ik heb besloten vandaag een dagje rust te nemen en bij te komen :). Eindelijk tijd om mijn blog te schrijven en mijn dagboek bij te werken, mijn camera na te laten kijken (er zit een vlek op een van de lenzen en ik ben ontroostbaar: mijn camera is mn alles...) en genoeg te drinken.

Nou volgens mij heb ik jullie weer voor 4 uur aan leesvoor voorzien... excuses, misschien moet ik toch maar wekelijks blijven schrijven ;). Ik hoop dat alles goed gaat in het kikkerlandje! Ik hoorde dat het 15 graden gaat vriezen bij jullie... lastig om je voor te stellen als je met een graadje of 35 bijna van je stoel af smelt.

Schaatsse in ieder geval :D! Maak vooral ook foto's en mailen mag altijd :)

Dikke afrikaanse kus!