Laatste blog vanuit Kenia

Sasa! (Laatste blog vanuit Kenia en ik heb besloten dat ik dit de leukste begroeting vind ;))

Gezien mijn laatste blog eindeloos lang was en niet eens helemaal compleet; toch maar besloten om wekelijkst te bloggen. Ik hoef niet bang te zijn dat ik niets te vertellen heb, want ik maak nog altijd genoeg mee!

Om te beginnen maar even een update over Elvis; Het kleine schatje en zijn mama zijn afgelopen maandag (toen ik er dus niet was) ‘vrijgelaten’ uit het ziekenhuis. Ik weet niet precies hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, maar dat doet er uiteindelijk niet toe :).

Gezien ik bezig ben met afscheid nemen van het thuis dat Kenia heet, heb ik dus ook afscheid moeten nemen van de kinderafdeling. Dit ging gepaard met huilende kinderen en ditmaal niet omdat ze me eng vonden ;). Toch leuk dat mijn ‘Mwenda Wazimu-heid’ zijn vruchten heeft afgeworpen :). Heb me die laatste dag gek geblazen aan ballonnen en ben nog duizelig van het draaien van rondjes met de kids.
Op deze laatste dag kwam een heel ziek kindje binnen van 3 jaar oud. Het kind werd door 9 doktoren onderzocht en had daarbij de kracht niet om te huilen, laatstaan zijn hoofd omhoog te houden. Heel sneu om te zien, en voornamelijk omdat alle artsen uitgebreid de tijd namen om alle tests ZELF even te doen, terwijl de dokter (of medisch student, want ja: die moeten natuurlijk ook leren…zelfs ten kosten van dit kleine kereltje) die net ook al had gedaan. Ik werd er en beetje boos van moet ik eerlijk zeggen, maar het blijkt allemaal heel normaal te zijn hier en ik moet dan ook bekennen dat ik niets heb gedaan. Al zou ik niet nogmaals zwijgzaam toe kunnen kijken hoe ze een kind zo als oefenmateriaal gebruiken.
Vervolgens kwam men dan (na 1,5 uur) tot de conclusie dat het kereltje behoorlijk ziek was (goh…) en dat het verstandiger was om hem naar een private-hospital te brengen, waar ze meer gespecialiseerd zijn. Hierna richtte de arts zich tot de moeder van het mannetje en stelde een vraag die ik in Nederland nog nooit heb gehoord in dit soort gevallen: ‘Kunt u dat betalen?’ Het antwoord kwam heel zacht en bijna onhoorbaar maar alleen al aan haar gezicht was af te lezen dat het een ‘nee’ was. De arts gaf haar de volgende walgelijke keuze: Of: Toch naar een private hospital en de kans hebben hier eindeloos te moeten blijven, omdat de rekening torenhoog zal worden. Dit zou desastreus zijn voor haar andere 3 kinderen thuis, die ze dan niet meer zouden kunnen onderhouden. Of: In Kikuyu blijven met de kans dat het kind niet goed of op tijd gediagnosticeerd zou worden en behandeld… Ze begon verwoed haar telefoonboek af te bellen op zoek naar iemand die haar het verlossende antwoord kon geven. Ik weet niet wat ze besloten hebben, gezien ik voor die tijd opgehaald werd. Laat het duidelijk wezen dat het natuurlijk nooit zou moeten mogen gebeuren dat een moeder deze keuze moet maken.

Het vrijwilligerswerk in Kenia zit erop. Heb hier heel veel van geleerd en verbazingwekkende taferelen gezien. De tijd is voorbij gevlogen, al heb ik, met de hoeveelheid dingen die ik heb meegemaakt, het idee dat ik al minstens een half jaar weg ben van huis. Het feit dat het bij jullie 10 graden vriest en het hier zomers zonnig is, zal daar ook wel aan bijdragen :). Ik heb hier en daar een momentje van heimwee, wat inhoud dat ik dit dolgraag life met jullie zou willen delen, maar voor geen goud terug zou willen naar ons koude kikkerlandje.
Ik heb me in Kenia meteen thuis gevoeld en ik ga het zeker missen. Geen moment heb ik het gevoel gehad dat het hier onveilig was, en zeker binnen de muren van Brackenhurst, Limuru wordt er beter op me gelet dan op menig gevangene.
Het vrijwilligerswerk was welliswaar niet volledig wat ik ervan verwacht had, maar heb er andere en wellicht zelfs betere ervaringen uit kunnen halen :).

Gisteren (vrijdag) ochtend ben ik samen met de Engelse Amanda naar Amboseli gegaan. Amanda heeft me weten over te halen om mee te gaan. Ze zou anders alleen gaan en het zou haar een fortuin kosten. Daarom heeft ze (gek dat ze is) een deel van mijn ticket betaald gezien ik het eigenlijk te duur vond en heb ik haar als tegenprestatie als moeder geadopteerd hier in Kenya;). Best een geweldige deal al heeft het enkele dagen geduurd voordat ik me goed voelde bij deze liefdadigheid ;).
Amboseli is een van de meest bekende parken hier in Afrika en ligt aan de voet van de prachtige Mount Kilimanjaro. Om 06:30 werden we opgehaald, en we redden over bereidbare (!!) wegen naar het park.
Ik was er bij het boeken vanuit gegaan dat ik een nieuw kampeer-festijn mee zou gaan maken maar net voor vertrek bleek dat we in een 5***** hotel verbleven met zwembad en alles erop en eraan….
Rond lunchtijd arriveerden we in Amboseli en een gigantisch buffet wachtte ons op. Uitzicht over Amboseli met zeebra’s, antilopes en olifanten terwijl je je sandwich wegwerkt: dat heb je niet elke dag.. Nog even een plons in het zwembad met ditzelfde uitzicht, waarna we voor een afternoon game-drive gingen. Amboseli heeft de grootste Olifanten van Afrika, omdat het gras erg voedzaam is. Dit omdat Amboseli vroeger een meer was en er dus veel mineralen in de grond opgeslagen liggen. Het was afgeladen met olifanten die als mieren overal en nergens op leken te poppen. Het was ‘rustig’ wat inhield dat er ongeveer 3000 olifanten verbleven in plaats van de 5000… Ik kon me niet voorstellen dat er nogmeer van deze reuzen zouden bestaan en mijn ogen uitgekeken. Zeker met de prachtige ijscoupe bovenop Kilimanjaro op de achtergrond. We zagen nog 7 leeuwinnen, zeebra’s en tal van andere dieren. Wederom doen de mooiste foto’s geen eer aan de daadwerkelijke schoonheid van deze plek en kan ik het iedereen aanraden om hierheen te gaan.

Savonds met een glaasje rose op het terras sterren gekeken en daarna als een blok in slaap gevallen in een king-size bed naast een snurkende Amanda (gelukkig oordopjes bij me ;)). Tussen het gesnurk door kon ik de nijlpaarden horen … grommen?... brullen? Wat doen ze? Nog even gecheckt of de deur goed dicht zat want de apen komen maar al te graag binnen en zijn slimme wezentjes.

Vanochtend weer vroeg op om bij zonsopkomst weer alle dieren in het wild te zien. Bij het ontbijt hoorde ik enkele touristen aan elkaar vragen: "Did you see the lionesses? Aparently they where here!" antwoord van verbijsterde gesprekspartner: "No!!!". Ik voelde me als een klein kind op het speelplein dat als eerste het nieuwste speeltje had moest me inhouden om niet heel hard te roepen dat ik ze zowel gisteren als vanochtend heb gezien :D. Brave burger als ik was hield ik me in en gniffelde stiekem en evil ;).
Terugkijkend op de foto’s kan ik nogsteeds niet geloven dat ik daar vanochtend was.

Morgen helaas inpakken, maar heb net even met Thirza gekletst op facebook (mijn nieuwe kamergenootje in Zuid Afrika) en haar verhalen maken dat ik ook weer heel veel zin heb in mijn volgende avontuur!!

Lieve mensen mijn volgende blog komt vanuit Zuid Afrika :). Veel schaatsplezier ondertussen en wederom (ik kan het niet vaak genoeg zeggen) bedankt voor alle lieve reacties! Ik lees ze graag en vaak terug!