Sawubona :)

Vanuit St. Lucia (Zuid Afrika!):
Sawubona! (Het Zulu dit keer voor ‘hallo’. Helaas is Zulu een stuk lastiger dan Swahili met al het tonggeklik en de kus-geluidjes midden in de woorden).

Na een tragisch, hartverscheurend-, en tevens verwarmend afscheid van mijn lieve mede-vrijwilligers in Kenia zondag avond, ging ik op weg naar Zuid Afrika. Na 24 uur vol van niet-slapen, mooie en afthanse vliegtuigen, her-inchecken en een huwelijksaanzoek rijker kwam ik aan in Richards Bay. Toen ik het vliegtuig(je) uitkwam merkte ik dat de luchtvochtigheid hier stukken hoger was, wat inhoudt dat de warmte hier net als in Nederland benauwd is. Gelukkig vond ik meteen de persoon (Alana) die me op kwam halen van het vliegveld.

Toen we na een uurtje rijden aankwamen in St. Lucia was ik de laatste die aankwam die dag en met een vermoeid hoofd probeerde ik een fatsoenlijke eerste indruk neer te zetten. Gelukkig is Thirsa er ook (de Nederlandse vrijwilligerster waarmee ik al eerder over de mail contact had gehad) en nog een beetje onwennig sliep ik die nacht mijn heimwee weg.
Dinsdag brak aan en vanaf dat moment ging het een stuk beter . Thirsa en ik zijn de enige Nederlanders tussen een hele bups Engelse en Amerikaanse vrijwilligers. Waardoor we soms met een vraagteken boven ons hoofd zitten als de sjieke woorden over de tafel worden gesmeten, maar gelukkig kunnen hebben we dan elkaar nog :P.
Dinsdag stond in het teken van intorductie en er werd ons het een en ander uitgelegd over de omgeving en de regels in en rondom het huis.
Zo is het bijvoorbeeld niet toegestaan om savonds in het donker alleen de straat op te gaan en dit niet in verband met de mensen in de omgeving, maar omdat we aan een hippo-highway schijnen te wonen en de kans dus aanzienlijk is dat we aangevallen worden door deze grigantische beesten. De hond (vlekkie… een klein scharminkel met een hees blafje) wordt snachts binnen gehouden in verband met de rondjagende luipaarden… Gewoon om even aan te geven in wat voor buurt ik nu beland ben ;).

Het huis is prachtig en dankzij mijn kamergenootjes staat er een ventilator die een poging doet ons van een koel zuchtje wind te voorzien tijdens de nachten. Buiten in de tuin hebben we een zwembad waar we dagelijks dankbaar gebruik van maken en onze water earobics uitvoeren om onszelf zo nu en dan geoorloofd op een ijsje te kunnen tracteren ;). Het strand is 15 a 20 minuten lopen en een straat verderop is de hoofdstraat van St. Lucia (een touristische plek waar veel Zuid Afrikanen op vakantie komen, maar gelukkig is het laagseizoen).
Op 50 meter afstand van St. Lucia is een safari-park waar we gisteren met een gehuurde auto een mini-safari deden met Nijlpaarden, buffels, zeebra’s, impala’s en ander klein wild. Helaas geen luipaarden of neushoorns gezien, maar ik ben hier pas net .

Afijn tot zover even over de omgeving. Het vrijwilligerswerk hier in Zuid Afrika is op een andere manier verdeeld dan in Kenia. Dit wil zeggen dat er een rooster wordt gemaakt voor iedere week, waarbij wordt aangegeven waar je ‘gestationeerd’ bent voor die ochtend/middag. Zo kan het zijn dat je ‘s ochtends in de thuiszorg (home based care) werkt en ‘ s middags naar de afterschoolclub gaat om met de kids te spelen. Ik moet toegeven dat het heerlijk is om afwisseling te hebben en dat de tijd daardoor nog sneller lijkt te gaan.

Afgelopen week heb ik enkele keren in de thuiszorg gewerkt, waarbij de culture-shock groot is. Ik dacht dat ik in Kenia al wel heel wat had gezien, maar het thuis komen bij de mensen laat een grote indruk achter. De huisjes (of beter gezegd hutjes/krotjes) zijn doorgaans half vergaan en de stank is onbeschrijvelijk. Je kunt je dan ook amper voorstellen dat er mensen zijn die hier in kunnen leven.

Zo kwamen we bij een vrouw thuis die al 4 jaar op bed doorbracht. De vrouw had (zoals 90% van de mensen hier) aids en verging van de pijn. Ze wordt verzorgd door haar dochter van 19 die altijd thuis is voor haar en daardoor dus niet naar school kan. Toen we bij haar binnen kwamen vroeg onze begeleidster (Nakutemba) aan mij: ‘ Nou wat wil je doen?’ . Ik merk dat er een grote verantwoordelijkheid wordt neergelegd bij mij gezien ik degene ben met de medische achtergrond. De begeleidster stond bijvoorbeeld versteld toen ik haar mijn pols liet voelen en vertelde dat dit haar hartslag was. Ik op mijn beurt kon niet geloven dat zij degene was die de thuiszorg coordineerde zonder deze basiskennis en ik realiseerde me dat iedereen naar mij keek alsof ik de dokter was. Ik voel me hier heel onprettig bij: we hebben het hier niet over poppen, maar over mensen! Meerdere keren heb ik dan ook gezegd dat ik wilde dat de patiente werd nagekeken in de kliniek verderop.
Als dit vaker voor gaat komen, dan ga ik hier wel wat van zeggen, maar op dit moment blijf ik herhalen dat ik geen dokter ben en bedenk ik me maar dat ik doe wat ik kan en dat als ik het niet zou doen; niemand het zou doen.
Daarbij heb ik besloten dat ik onze begeleidster aankomende dinsdag les ga geven in wondzorg en andere basisvaardigheden in de zorg. Hopelijk heeft dit effect.

Naast de thuiszorg zijn we begonnen met een nieuw programma; nutrition programe. Hierbij delen we een soort pap uit uit (e-pap) waarin veel vitaminen, mineralen en voedingsstoffen zijn verwerkt om de patienten een soort boost te geven in hun weerstand. De Induna (de burgemeester) heeft een paar families uitgekozen waarbij hij dacht dat dit nodig was. De afgelopen week hebben we metingen gedaan (gewicht, lengte, biceps opgemeten en vragen over de gezondheid gedaan) en zijn we erachter gekomen dat veel van onze ‘patienten’ deze pap niet heel hard nodig hebben. Enkele patienten uit de thuiszorg kunnen het veel beter gebruiken en daaorm gaan we daar de komende week mee aan de slag.

Een van de komende weken mag ik ook HIV voorlichting gaan geven (aan volwassenen of kinderen) en ga ik ook een keer naar de creche. Afgelopen woensdag heb ik samen met onze support groop (een groep volwassenen die graag willen praten over hun ziekte; Aids) naar een oog-meting gegaan. Hier hielpen we de vrijwilligers van One Sight met het doen van de oogtestst en deelden we gratis zonnebrillen uit. Ik vroeg me dan weer af hoe lang het zou duren voordat ze deze zouden verkopen om van het geld weer eten te kunnen kopen maar hey; laten we positief blijven ;).

Oke ik moet gaan; we gaan zo met een klein zweefvliegtuigje boven de omgeving vliegen hoe tof is dat?!

Dikke knuffel vanuit Zuid Afrika dit keer (gek he?)

Oe volgende week ga ik naar Mozambique om met dolfijnen te zwemmen ;)

Foto's komen later; is lastig uploaden vanaf hier.
P.p.s. ik heb een nieuwe camera kunnen vinden hoor! Op de luchthaven van Johannesburg en veel duurder dan ik eigenlijk wilde maar hey: ik heb hem wel heel hard nodig en met een vlek op je lens wordt je niet gelukkig van je foto's ;)