Bye Bye Afrika

Hallo lieve mensen! Een Nederlandse manier om gedag te zeggen ;). Het regent momenteel pijpenstelen in verband met een tropische storm en daarmee wordt ik behoorlijk aan ons kikkerlandje herinnerd. Vandaar de Hollandse begroeting. Daarbij heb ik de afgelopen week wel gemerkt dat, ik nu ik al bijna 9 weken weg ben, steeds meer dingetjes van thuis begin te missen. Soms gekke dingen zoals het gemak om de fiets even te kunnen pakken om ergens heen te gaan… maar voornamelijk bekende mensen om me heen. Begrijp me niet verkeerd; het is ontzettend gaaf om nieuwe mensen te leren kennen en ik heb heel veel nieuwe lieve vriendjes en vriendinnetjes en ik voel me dankzij hun ook weer helemaal thuis hier. Echter is het wel vermoeiend omdat je hen nog niet zo goed kent. Je leert continue nieuwe dingen over elkaar en hoe interessant dat ook is; het is ook wel eens fijn om over nix te kunnen praten, omdat je elkaar toch al wel kent ;). Gelukkig zie ik dinsdag ochtend heeeel vroeg al Loes en Janno als ik in Mumbai aankom :)! Al moet ik dan wel weer hier weg uit Zuid Afrika en moet ik afscheid nemen van de mensen hier… moeilijk lastig ;).

Afijn mijn laatste weekje hier in Zuid Afrika zit er dus bijna alweer op. Een hele succesvolle en mooie week is het geweest met (tot vandaag) weer prachtig weer.

Deze week heb ik op maandag-, dinsdag- en woensdag middag weer HIV voorlichting gegeven maar dit keer aan volwassenen. Dit was heel anders dan voor de kids op school, gezien deze vrouwen geen (of amper) Engels spreken en daarom lazen wij de tekst voor, waarna onze begeleidster het in Zulu aan hen uitlegde. Dit kwam in eerste instantie erg zinloos over, maar de begeleiding vertelde ons dat wij als ‘blanken’ een soort status geven aan de cursus, waardoor meer mensen geinteresseerd raken in het volgen van de cursus. Daarbij hebben we weer de condoomdemonstratie gehouden waarbij we veel aandacht trokken van de andere mensen om ons heen gezien de voorlichting plaatsvond in een restaurant hier in St. Lucia. Hopelijk hebben de andere toeschouwers hier ook van opgestoken en hadden ze nog trek in hun lunch…
Trots konden we onze studenten op woensdag hun certificaat overhandigen gezien ze allen met 100% goed, cum laude geslaagd waren :)!

In mijn vorige blog vertelde ik over de kleine meisjes op school die we hadden bezocht en dat we graag een verwenochtend voor hen wilden organiseren. Na langer overleg hebben we uiteindelijk besloten dat we ze beter niet een ochtend van school konden halen. Dit in verband met het feit dat ze al gepest werden en we wilden niet onnodig veel aandacht op ze vestigen met het risico eventueel meer pesterijen te veroorzaken. In plaats daarvan hebben we ze na school opgehaald en meegenomen naar de afterschoolclub. De andere kinderen van school gaan hier niet naartoe omdat het te ver is en daarom zou dit een mooie gelegenheid zijn voor hen om op een nieuwe plek wellicht nieuwe vrienden te maken en even zonder “aids-stempel” kind te kunnen zijn. Bloednerveus zaten ze in de auto en eenmaal op de club kregen ze wat te eten waarbij ze amper een hap door hun keel kregen. Op dat moment had ik er een beetje een hard hoofd in; ik wilde stiekem natuurlijk gewoon dat ze meteen met een big smile rond zouden huppelen, maar logischer wijs waren ze gewoon erg verlegen en voelde het wat ongemakkelijk in een nieuwe omgeving.
Na de lunch werd de muziek aangezet in een van de lokalen en om beurten voerden de kinderen een spectaculaire dans op. De meisjes zaten nog wat angstig naast me, maar nadat ik mezelf weer voor schut had gezet, bedacht een van hen blijkbaar dat het nooit zo slecht kon zijn als mijn gestuntel op de dansvloer en onder luid gejuich begon ze te dansen. Hierna had ook de ander de moed gevonden en stiekem zag ik glimlachjes verschijnen. De andere kinderen toonde op goede manier interesse in de meiden en al snel dansten ze samen en werd het hoela-dansen een hit. Regelmatig kwamen ze bij mij langs en gaven ze me een ‘pinkje’ ; een soort van teken dat we vriendjes waren.
Na 1,5 uur was de middag al veels te snel afgelopen en brachten we de meisjes thuis. We hadden goody-bags gemaakt met snoepjes en speeltjes en een paar verantwoordde dingen zoals een tandenborstel die we hen meegaven. Afscheid nemen was moeilijk, omdat we ons besefte dat we de meisjes waarschijnlijk nooit meer zullen zien en in de wetenschap dat ze weer terug gaan naar die school en naar hun oude leventje in kleine smerige huisjes met als toekomst een zeer kort leventje. Maar gelukkig hebben ze een leuke dag gehad en veel gelachen. Daarbij dragen we natuurlijk aan de volgende vrijwilligers over dat ze goed op onze meisjes moeten passen :).

Ook heb ik deze week weer veel kunnen doen in Home Based Care (HBC). Samen met Thirsa heb ik informatie op papier gezet over wondzorg met een specifieke pagina over de zorg voor de vrouw met de wond in haar nek. Ook hebben we een informatiefolder gemaakt over bloeddruk en hoe deze te meten. Ik heb geprobeerd onze begeleidster uit te leggen hoe ze de bloeddruk moet meten, maar hoe lief ze ook is; haar hersens lijken geen plek te hebben voor deze informatie ;). Daarbij hebben we alle informatie over de patienten op de computer gezet om te zorgen dat er beter geplant kan worden wie er wanneer gezien moet worden doormiddel van kleurcoderingen.

Tijdens een van de ochtenden van HBC gingen we naar een van onze patienten; Gogo One Leg. De mensen in onze database hebben allemaal een naam die te maken heeft met hun conditie/aandoening want onze begeleidster kan hun echte namen niet onthouden… (dat is een van de velen dingen die we proberen te veranderen in HBC). ‘Gogo’ betekend ‘oma’ dus alle oude mensen worden hier Gogo’s genoemd. Gogo One Leg heeft vanzelfsprekend dan ook maar 1 been en ze vertelde ons tijdens ons bezoek aan haar begin deze week dat ze bijna jarig was (vandaag om precies te zijn) waarbij ze tussen neus en lippen door vermeldde dat daar nooit echt aandacht aan besteed werd. Daarom zijn we gisteren bij haar terug gekomen met een simpel verjaardags kaartje en hebben we voor haar gezongen. De vrouw had tranen in haar ogen staan en zelden heb ik iemand zo dankbaar gezien voor een verjaardagskaartje. Voor ons een heel klein gebaar maar de begeleidster vertelde ons dat dit voor haar waarschijnlijk het beste is dat haar in maanden is overkomen.

Home Based Care is een heel leuk en afwisselend project geweest waar je echt bij de mensen thuis kwam. We zagen mooie, maar vooral trieste dingen.
Tijdens onze ritjes door de gemeente kwamen we regelmatig mensen tegen die aan de kant van de weg zaten. Meestal betekend dit niets bijzonders en zitten ze daar gewoon… te zitten. Maar soms betekend het ook dat ze te zwak zijn om verder te lopen en zijn ze eigenlijk op weg naar de kliniek. Zo hebben we afgelopen week ook iemand opgepikt die we naar de kliniek hebben gebracht. We zijn gisteren bij de vrouw wezen kijken hoe het ging en ze is ernstig ziek en heeft aids. Mensen hier zijn volledig afhankelijk van hun omgeving. Er is lang niet altijd stromend water en dat moet 4 kilometer verderop gehaald worden. Als je ziek en zwak bent en geen goede band hebt met je buren en geen familie hebt; dan overlijd je gewoon. Zo simpel is het. Gelukkig had deze vrouw wel een dochter, maar het gaat niet goed met haar. Zo ligt deze vrouw dan ook voor haar huisje waarschijnlijk op het randje van de dood te balanceren. In Nederland zou zo’n iemand in een hospice liggen of thuis met verpleging of in het ziekenhuis op de IC. Hier word je weer naar huis gestuurd als ze verder niets voor je kunnen betekenen.
In HBC hadden we geen successen in de zin van: ‘We maken iemand beter’, maar we hebben afgelopen week bijvoorbeeld wel iemand meegenomen naar de kliniek waarbij we aanraadde zijn HIV status te laten controleren omdat hij veel wonden had op zijn been die maar niet genazen. De test kwam positief terug, wat natuurlijk eigenlijk heel erg is, maar hij kon nu wel behandeling krijgen.

Mijn vrijwilligerswerk zit er nu op. Het is wel heel jammer maar ik heb er ontzettend veel van geleerd en hele mooie herinneringen aan overgehouden. Ik ga nu vakantie vieren en lekker rondtrekken en nog meer mooie avonturen meemaken met lieve vrienden!

Dit weekend zou ik gaan paardrijden maar de tropische storm gooit wat roet in het eten.. daarbij zou ik een massage boeken maar die zit vol/is niet open op zondag. Gelukkig heb ik hele lieve mede-vrijwilligers en we hebben heerlijk films gehuurd en we hebben bodylotion die prima als massage-olie kan fungeren dus we maken er wel wat van dit weekend :).

Een dikke kus uit regenachtig Afrika en wederom heel erg bedankt voor de leuke reacties :).

xx Lein

P.s.: Foto’s ga ik morgen uploaden